Wie zoekt, die probeert

september 22, 2016 ~ deneusvannouca ~ Een reactie plaatsen

Gisterenavond wachtte ons een onverwacht avontuur.
Onze buurvrouw belde ongerust aan. Haar 11-jarige hond was nergens te vinden. Ze vermoedde dat hij nog snel door de garagepoort liep. De andere buren die ze sprak konden haar ook niet verder helpen.

Onder het motto “beter iets doen dan niets doen” deed ik op goed geluk Nouca haar werktenue aan. Het deken van de andere hond moest haar helpen om de juiste geur te selecteren. Ik zette haar aan de garage waar M. het laatst gezien was en we waren weg.
Ik kon moeilijk zeggen of ze echt aan het werken was. Toch liep ze het eerste stuk heel zelfzeker door. Ze stopte een paar keer aan een grassprietje, vermoedelijk waar M. plaste.
Aan een groot kruispunt liep ze een rondje. Ze was het spoor kwijt.

Vandaag kregen we de bevestiging dat Nouca de juiste geur in haar neus had. Mensen van de straat zagen M. op die plaats terug richting thuis lopen. M. draaide zich dus om ongeveer op de plaats waar Nouca het spoor kwijt was. De lieve mensen probeerde vanaf dat punt onze vermiste vriend te lokken. Er kwamen op die manier nog meer geuren bij die door elkaar liepen. Dit gaat haar petje nog te boven.

Wat een ervaring was dit avontuur!

Horror

december 17, 2015december 17, 2015 ~ deneusvannouca ~ Een reactie plaatsen

Ooit een hele tijd geleden was het Halloween. -Heel lang geleden is nu ook een beetje overdreven- Op de hondenclub was het dan ook rillen, bibberen en schreeuwen door al de gruwelwezens die op ons af kwamen en doolhoven die we moesten trotseren. Die afschrikwekkende creaturen voedden zich met onze angsten en vonden het leuk om hier herinneringen van te hebben. Ze liepen her en der met hun fototoestel in de aanval.

Ze vonden er niets beter op dan deze foto’s na bijna 2 maand op het world wide web te posten, zodat iedereen kan genieten van de uitdagingen die de geleiders en hun honden moesten ondergaan.

Nuts Day

december 17, 2015december 17, 2015 ~ deneusvannouca ~ Een reactie plaatsen

Het weekend van 12 en 13 december waren we te vinden in Bastogne. We reserveerden er een klein en gezellig huisje.

Dat weekend was niet zo maar een weekend. Het was het weekend van de bekende ‘Nuts’ uitspraak.
Liberated by the Allies in September 1944, Bastogne was attacked by German forces a few months later. Hitler’s idea was to regain control of the Ardennes, splitting British from American forces, then advance to and reoccupy the strategic port of Antwerp and cut off the key Allied supply line. On December 16, taking advantage of cold and fog, German artillery initiated the so-called Battle of the Bulge attacking the American divisions deployed sparsely around Bastogne. A few days later, Brigadier General McAuliffe and the 101st Airborne Division along with elements of the 10th Armored Division (United States) and the 82nd Airborne Division, arrived to counter-attack but, after heavy fighting, became encircled within the town. On December 22, German emissaries asked for the American surrender, to which the General answered tersely, “Nuts!” The next day the skies cleared, allowing Allied air forces to retaliate and to drop much needed food, medicine, and weaponry to ground forces. On December 26, the Third U.S. Army under the command of General Patton arrived and broke the deadlock. The official end of the Battle of Bastogne occurred three weeks later, when all fighting in the area ceased.

Bastogne Barracks was dit weekend open gesteld voor publiek. Er waren veel zaken om te bekijken die nog eens aantonen waarom we deze zwarte vlek in de wereldgeschiedenis niet mogen vergeten.

Nouca was ook mee en genoot van de Ardense natuur. Zaterdag een wandeling in Recogne. Zondag wandelde ik met haar The Historical Walk. We volgden de rode pijlen die een mooie wandeling van 14 km vormden.

SONY DSC

SONY DSC

Laten we haar lekker inpakken

november 30, 2015november 30, 2015 ~ deneusvannouca ~ Een reactie plaatsen

2 zomers geleden sprak ik met een instructeur over het nut van een koelmat, omdat Nouca gevoelig is aan de warmte. Toen kwam ook een “winter”jas doorheen het gesprek waaien. De vrouw vertelde mij dat zij dit had voor haar oudere hond. Toen ik vroeg waarom legde ze me uit dat je op deze manier de spieren van de hond kon warm houden tijdens de wachttijden. Op deze manier werden de spieren minder belast. Je hond doet immers veel inspanning tijdens een parcours, loopt zich letterlijk warm en dan plots BAF ze moet weer stil zitten. De spieren koelen (gedeeltelijk of geheel) af. De spieren zijn terug afgekoeld en HOPSA, je hond moet weer een parcours lopen waardoor de spieren terug warm worden. Die redenering vond ik heel logisch. Denk maar zelf hoe stijf je kan worden of hoeveel spierpijn je kan hebben wanneer jogt, stopt, weer jogt, stopt. Bij het programma van start to run wordt er (als ik het me goed herinner) wel eens gezegd dat je spieren warm moeten blijven. In ieder geval op dat moment ben ik niet gaan zoeken achter een winter hondenjas. Nouca kon dit allemaal nog perfect aan in mijn ogen en ik ben geen jasjes-voor-honden-mens. Ik ben van mening dat een hond meer aankan dan mensen soms denken en de natuur wel een systeem vind om dit op te lossen. Net zoals paarden een deken aan krijgen, omdat de mens dit nodig vindt terwijl een paard dit in de regel niet nodig heeft.

Ondertussen stel ik mezelf wel de vraag of het nodig is om de natuur (en daarbij Nouca) een beetje te helpen tijdens deze gure dagen. Ik merk dat ze na een training stijver loopt dan vroeger, heel moeizaam over de kiezels van de parking loopt (ze loopt heel voorzichtig en stroef alsof het pijn doet). De dag erna is zo ook stijf. Na een intensieve training vergt het haar veel inspanning om in de auto te springen. Ze zet sneller haar poten verkeerd waardoor ze bijna terug van de koffer glijd (ik leg er wel een dekentje op voor grip en het beschermen van mijn auto). Soms staat ze te rillen wanneer ze er ingesprongen is. Het lijkt alsof het dan zoveel kracht vergt dat haar spieren rillen/trillen van inspanning.

Nouca loopt over het algemeen sneller stijf, wat heel normaal is. Op de leeftijd van 9 jaar komen er meestal wel wat tekenen van ouderdom naar boven. Maar toch… agility trainingen vergen volgens mij wel wat van een “ouder” lichaam. Het minste dat ik dan kan doen is zoeken hoe ik er voor kan zorgen dat Nouca hiervan kan blijven genieten.

Misschien helpt het haar lichaam wanneer ik ondersteuning biedt door inderdaad een jasje te geven tijdens de wachtmomenten en en de autorit naar huis, zodat de spieren warmer blijven en geleidelijk afkoelen. Wat denken jullie?

Een andere en extra “maatregel” is het doen van een warming up en cooling down. Hierover later meer.